ေႏြမိုးေဆာင္းမနက္တုိင္းသသည္ စာကေလးမ်ား၏ ေအာ္ျမည္သံမ်ားႏွင့္အတူ ႏိုးထရေလ့ရိွသည္။ "ငွက္ကေလးေတြက မနက္ဆုိ ေဖ့ေဖ့ကို ႏႈိးႏႈိးေနတယ္သမီးရဲ႕၊ ေဖ့နာမည္ကုိေခၚၿပီးထေတာ့၊ထေတာ့နဲ႕ ဒါေၾကာင့္ေဖေဖက အေစာႀကီးထရတာ...." ေျပာသသည့္အတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ေဖေဖသသည္ အေစာႀကီးထၿပီး
သူတုိ႕ေလးေတြကို ဆန္လက္တစ္ဆုပ္ ပက္ေကြ်းေနက်ျဖစ္၏။တခါတစ္ရံမွလာေသာ စပါးတဲြသည္ထံမွလည္း ၀ယ္ေကြ်းျပန္သည္ပင္။ ၾကာလာေတာ့စာကေလးေတြလည္း မေၾကာက္ၾကေတာ့။သတိေမ့ၿပီး မေကြ်းမိလွ်င္မ်ား အိမ္အျပင္ ဖိနပ္ခြ်တ္ကေလးအထိလာၿပီးေတာင္းသည္အထိယဥ္ပါးလာၾကသည္။

ေခြးကလြဲၿပီး ဘယ္တိရစာၦန္ကုိမွ မခ်စ္တတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေဖေဖ့စကားကို ဂရုတစိုက္မရိွခဲ့ပါ။ သူတုိ႕ကိုလည္း အစာေကြ်းေလ့မရိွေပ။"ငွက္ကေလးေတြ အစာစားတာၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးတယ္ ငွက္ကေလးေတြႏႈးလုိ႕ထရတဲ့ မနက္ခင္းေလး လွပတယ္လုိ႕ " ေျပာတဲ့ ေဖေဖလည္း မရိွေတာ့ပါ။ အခ်ိန္မွန္လာေတာင္းတတ္တဲ့သူတုိ႕ကိုသနားၿပီး ေဖေဖ့ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ေဖေဖ့ကိုသတိရ တုိင္းသူတုိ႕ကို အစာေကြ်းမိသည္။အစာေကြ်းတုိင္းလည္း ေဖေဖ့ကိုသတိရတာပါပဲေလ။တစ္ေနကုန္ဆုိရင္ ဆန္ႏုိ႕ဆီဗူး တစ္ဗူးေလာက္အသာေလး ကုန္၏။

ဆန္တစ္ဆုပ္ေလာက္ပက္လုိက္ရင္ အေကာင္သံုးေလးဆယ္စုၿပံဳၿပီးလာစားၾက၏။တစ္ခါတေလ ခ်ဳိးကေလးေတြပင္ ပါလုိက္ေသး။လာစားတတ္တဲ့ခ်ိဳးကေလးေတြကငါးေကာင္ရိွသည္။ ၾကည္ႏူးပီတိအဟုန္ကရင္ထဲမွာ အတုိင္းအဆမဲ့ပါ ။ ေသေသခ်ာခ်ာေလးထုိင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ တစ္ေကာင္နဲ႕တစ္ေကာင္ လုယက္စားပံု၊မေအက ကေလးေတြကို ခြံေကြ်းေနတာေတြ၊ ခ်စ္သူစံုတြဲေလးေတြေတာင္ေတြ႕ရေသးသည္။ကြ်န္ေတာ့္မွာ အျပင္သြားရင္၊အိမ္မွာညမအိပ္ျဖစ္ရင္ ေနာက္ဆံတင္းသလုိ အၿမဲခံစားရသည္။သူတုိ႕ကိုေကြ်းတုိင္း "မမ အတြက္ဆုေတာင္းေပးေနာ္"လုိ႕ ဘာရယ္ မဟုတ္ ေျပာမိေသးသည္။ လာလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက "ဘာလုိ႕ဆုေတာင္းေပးရမွာလဲ " ေမးေတာ့ျဖင့္ သူကိုေပးစရာအေျဖမရိွ။

အခုေတာ့ စာကေလးေတြ ႏႈိးရတဲ့သူက ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီေပ့ါ။ဘယ္ေလာက္ပဲညဥ္႕နက္မွအိပ္ပါေစ စာကေလးေတြရဲ႕ ေအာ္သံေလးၾကားရင္ ခ်က္ခ်င္း ထဖုိ႕အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအေျခအေနကေလးကို ေဖေဖေပးတဲ့ ေနာ္က္ဆံုးလက္ေဆာင္ေလးလုိ႕ သတ္မွတ္ပါတယ္။ဒီအိမ္ကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ရိွေနသ၍ ဒီလုိေလးပဲ ၾကည္ႏူးရအုံးမွာပါ။